Het flexibel gebruiken van verschillende werkplekken vind ik niet meer vervelend. Dat ik telkens opnieuw moet inloggen en moet acclimatiseren achter een ander bureau ervaar ik niet meer als belastend, zoals in het begin. Het geeft me eigenlijk wel een aangenaam gevoel van vrijheid. Want het breekt de dag een beetje en het biedt mij ook de mogelijkheid om meer collega's beter te leren kennen en nieuwe kennis op te doen over het werk.
Hoewel ik dus, net als de meeste van mijn collega’s, als vanzelf frequent van plek wissel, is er ook een aantal mensen dat steeds hetzelfde plekje opzoekt. Ik zie het om me heen gebeuren. In de wandelgangen staan ze bekend als ‘vaste wisselwerkers’.
Hoewel het niet de bedoeling is, heb ik er alle begrip voor. Ook ik heb mijn tegennatuurlijke best moeten doen om het verlangen naar een vast honk uit mijn systeem te bannen. Ik miste dat heel erg in het begin, een vaste werkplek.
Waar ik echter geen begrip voor op kan brengen, is dat sommige van die collega’s een plek proberen te claimen door extra vroeg te komen of bij tijdelijke afwezigheid, zoals een pauze, spullen op het bureau achter te laten. Het doet me een beetje denken aan Dimitrion; het hotel waar ik vorig jaar met Gerda en de kinderen zat, op Kreta. Daar bood het zwembad slechts een beperkt aantal ligstoelen in de zon. Hetgeen voor een aantal bezoekers aanleiding was om elke morgen direct bij opening van het zwembad (om 7 uur ‘s morgens) even snel hun handdoek over de stoel in de zon te leggen en de stoel voor de rest van de dag op te eisen. De vroege vogels spoedden zich na het ‘handdoekje leggen’ vervolgens terug naar bed en stortten zich pas na hun ontbijt, om een uur of elf, in hun gereedstaande ligstoel in de zon. Behoorlijk ongemanierd vond ik dat. Zoiets doe je niet met stoelen die van iedereen zijn.
Om teleurstellingen als deze te voorkomen blijven we dit jaar overigens in Nederland. We hebben een huisje geclaimd aan de Zeeuwse kust in Zoutelande. De eerste de beste ‘vaste wisseltoeristen uit het oosten’ die ik daar in deze flexibele tijd nog betrap door een diep gegraven strandkuil te claimen met handdoeken en tassen, zal ik uitleggen dat hij beter kan gaan ‘wisselluieren’. Het geeft namelijk een aangenaam gevoel van vrijheid om elke dag ergens anders op het strand te liggen. En bovendien breekt dat de dag een beetje, steeds een nieuwe kuil graven…